شهید گمنام بهروز صبوری، عاشقی مادرانه! داود امینی

شهید گمنام بهروز صبوری

عاشقی مادرانه!

سایت سجاده بچه های محله ی ما – داود امینی

    شهید صبوری شهید محله ی ما بود. شهیدی که سال ها مادرش چشم انتظار او بود و وقتی که آمد، مادرش بدن او را در آغوش گرفت. با او درد دل کرد و اشک ریخت.

    آمده بودند؛ مادر شهید بهروز صبوری را می گویم. مادر شهیدی مفقود الجسد که با هر تشییع جنازه شهدای گمنام همچون کبوتری بی قرار، گرد تابوت های شهدای خوش نام پرواز می کرد تا شاید خبری از سفر کرده فرزند غیورشان بیابد. مادر همان شهیدی که پس از شهادت فرزند برومندش مراسم ازدواجش را گرفته بود. مادر شهیدی که به زنده بودن فرزند شهیدش ایمان داشت و ناامید نمی شد از دیدار فرزندش.

    آمده بودند و امروز پیکر یکی از دو شهید گمنام را که از تابوت در آمد در آغوش گرفت و مادرانه در آغوشش گرفت و تو چه می دانی که انتظار مادر شهید چیست؟ و چه آتشی بود که در جان های همه ی عاشقان شهدا افتاده بود لحظه ی عاشقی این مادر شهید؛ نبود کسی مگر این که به پهنای صورت اشک می ریخت بر دلتنگی این مادر و شاید بر غفلت خود. دلشان شاد بود و تشکر کردند از حضور باشکوه مردم در تشییع و تکریم شهدای گمنام که "ما مادرای شهدای گمنام خیلی خوشحال می شویم وقتی شما مردم این قدر باشکوه تشییع می کنید شهدای گمنام رو، روحا و جسما خوشحال می شویم".

اللهم انی اعوذ بک من الکرب و البلا.

آری برای قدم به قدم رشد و شکوفایی اسلام و انقلاب چه مادرها که داغدار نشدند و چه لاله های بهشتی که پرپر نشدند و چه دردانه ها که یتیم نشدند و امروز ما قرار است ادامه دهنده راهشان باشیم و چقدر شرمنده ایم شهدا. شرمنده ایم که بندهای دنیایی گرفتارمان کرده است و زندگی جهادی برایمان افسانه و اسطوره پیشینیان شده است. که ما را چه به این حرف ها؟ بگذار زندگیمان را بکنیم، فقط آرزوی شهادت را گاه گاهی که یادواره ها و روایتگری ها حالی به روحمان میدهند از خدا می خواهیم؛ غافل از اینکه "هزار ان سال از آغاز حیات بشر بر این کره ی خاکی می گذرد و همه ی آنان تا به امروز مرده اند٬ و ما نیز خواهیم مرد و بر مرگ ما نیز قرن ها خواهد گذشت؛ خوشا آنان که مردانه مرده اند. و تو ای عزیز ! بدان، تنها کسانی مردانه می میرند٬ که مردانه زیسته باشند. ¹"

(خدایا مردانه زیستن را روزی مان فرما.)

شهید سید مرتضی آوینی

منبع: نردبام آسمان