نظر داود امینی، در مورد همایش"نظریه ها و کارکردهای آرشیوی"
بقیه در ادامه مطلب.
گرچه مبانی کلی آرشیو ایران و فرانسه یکی است، اما در جزئیات گفته هایشان نکات جالب زیادی وجود داشت، لیکن برتری این همایش از آن روی بود که طی دهها سفر خارجی اروپائی و آسیائی مسئولین سازمان در دو دهه اخیر، گزارشها و اطلاعات چندانی از وضعیت و پیشرفتهای آرشیوهای جهان، از سوی آنان در اختیار آرشیویستهای کشورمان قرار نگرفته است و اقدام زیادی هم برای ترجمه مقالات و کتب آرشیوی، انجام نشده است. بنابر این، اگر از برخی نقدهای حاضران، همچون عدم برگزاری این همایش آرشیوی در تالار همایش ساختمان گنجینه اسناد، عدم هماهنگی لازم با بخش آموزش سازمان، نارسائی های اطلاع رسانی، عدم همسانی شرکت کنندگان و عدم حضور بسیاری از کارکنان آرشیویست که بگذریم، این همایش توانست اطلاعات مفیدی در اختیار ما قرار داده و آغازی برای تعامل فرهنگی آرشیو ملی کشورمان، با آرشیوهای جهان باشد.
اما، نکته ای که این همایش را متمایز می ساخت، حضور و نقش آفرینی یکی از آرشیویستهای توانمند و کارکنان سابق آرشیو ملی کشورمان و مسئول کنونی هماهنگی مراکز فرهنگی ایران در بخش فرهنگی سفارت فرانسه،به عنوان مترجم و مجری برنامه بود که با تسلط بر علم آرشیو و مدیریت صحیح و ترجمه قوی و مسلط خود، توانست بخشهائی از ضعفهای آرشیویمان را به نقاط قوتی تبدیل سازد که آرشیویستهای فرانسوی را در حیرت و شگفتی فرو برد. این واقعه، درس خوبی هم شد برای برنامه ریزی آموزش آرشیویستهای حرفه ای کشورمان و نمونه ای از بهره گیری از توانمندی های آنان، در تعامل فرهنگی ما با آرشیوهای جهان و نیز اعزام آنان به همه کشورهای دنیا، به منظور ارائه پیشرفتهای آرشیوی ایران و معرفی فرهنگ ملی_ اسلامی کشورمان، به جهان.
راستی، چرا ما آنچنان نیاندیشیم و آنگونه سیاستگذاری نکنیم که به اینجا برسیم؟ چرا ما همچون فرانسه دانشگاه و مدارس آرشیو ی نداشته باشیم که اداره آرشیوهایمان و هدایت مراکز اسنادیمان را به فارغ التحصیلانش بسپاریم؟ چرا ما با تغییرات و دگرگونی های جهانی همراه نباشیم؟ چرا ما در سال دویست هزار دانش آموزمان را آموزش آرشیوی ندهیم ؟ چرا ما در سال هشتصدهزار نفر مراجعه کننده پژوهشگر به آرشیوهایمان نداشته باشیم؟ چرا ما درسال بیست و پنج میلیون نفر بازدید کننده از سایت آرشیو ملیمان نداشته باشیم؟ چرا ما همواره به دنبال حذف باشیم و تصور کنیم رشته هایی می تواند جای رشته های دیگر را بگیرد؟ و بالاخره، چرا ما فخر فرهنگیمان را به رخ دیگران نکشیم؟ و چرا ...
این همایش، جنبه های دیگری هم داشت. از آن جمله، صبوری و سعه صدر آرشیویستهای فرانسوی در پاسخ گوییشان به سوالات حاضران بود که مثال زدنی است. همچنین جالب بود که خانم پتیا، خودش آرشیویست و همسرش کتابدار بود. او، می گفت: ما در خانه با هم تعامل فرهنگی داریم و هر یک به رشته و شغل دیگری احترام می گذاریم. به طوری که من محققانی را که نیاز به منابع کتابی داشته باشند، در خانه به همسرم معرفی و او نیز مراجعه کنندگان به کتابخانه را که نیاز به اطلاعات آرشیوی داشته باشند، به من معرفی می کند و بدینگونه در خانه به عنوان آرشیویست و کتابدار، با هم تعامل و مبادله فرهنگی داریم.
به هر حال، این هم درسی بود که از خانم پتیا گرفتیم. بالاخره، این همایش دورنمایی از جایگاه آرشیو ملی کشورمان را نمایان ساخت و انتظاری بیشتر در اجرای کامل تفاهم نامه برگزاری نشستهای تخصصی آرشیوی ایران و فرانسه و تعمیم آن به آرشیوهای دیگر جهان. انشا الله